گیاهان دارویی از زمان‌های باستان تا به امروز جزء مهمی از سامانه‌های طبیعی درمانی مختلف در سراسر جهان بوده‌اند. این گیاهان که به دلایل مختلف از جمله تأمین درمان، افزایش سلامت و تسکین علائم بیماری‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، دارای ویژگی‌های درمانی و در برخی موارد حتی پیشگیری‌کننده از بیماری‌های مختلف هستند. هر گونه گیاه دارویی دارای یک اسم علمی منحصر به فرد است که معمولاً از زبان لاتین گرفته شده و شامل دو قسمت اصلی، یعنی نام جنس و نام گونه است. این اسامی علمی برای شناسایی دقیق هر گونه گیاه دارویی در سطح جهانی بسیار حیاتی است. به عنوان مثال، گیاه چای سبز که نام علمی Camellia sinensis دارد، در طول تاریخ به عنوان یکی از گیاهان دارویی مهم به شمار آمده است و برای خواص ضداکسیدانی و مزایای سلامتی خود شناخته شده است. همچنین، گیاه زنجبیل که نام علمی Zingiber officinale دارد، از دیگر نمونه‌های معروف گیاهان دارویی است که به عنوان ضد التهاب و آرامبخش مورد استفاده قرار می‌گیرد. به طور کلی، اسامی علمی گیاهان دارویی با توجه به ویژگی‌های منحصر به فرد و خواص درمانی آنها، نقش بسیار مهمی در تشخیص، تحقیقات و استفاده از این گیاهان در عرصه طب سنتی و مدرن دارند.

علاوه بر اسم‌های علمی، گیاهان دارویی معمولاً دارای اسامی محلی یا سنتی نیز هستند که به آنها در جوامع مختلف به دلایل فرهنگی، تاریخی یا جغرافیایی اطلاق می‌شود. این اسامی محلی غالباً بر اساس خصوصیات ظاهری یا استفاده‌های درمانی مربوط به هر گیاه تعیین می‌شود. به عنوان مثال، گیاه مریم‌گلی که نام علمی آن Hypericum perforatum است، در فرهنگ‌های مختلف با نام‌های محلی متنوعی شناخته می‌شود، از جمله "جانبازانه" در فارسی یا "St. John's Wort" در انگلیسی. این اسم‌های محلی به این گونه گیاهان دارویی هویت و شناخت بیشتری در جوامع محلی می‌بخشند و معمولاً نشانگر تاریخچه و ارتباط عمیقی است که این گیاهان با فرهنگ و تاریخ جوامع دارند.اینجارابخوانید